Normaal koop ik voor mijn kooklessen een vacuümzak kipfilet van 3 kilo à € 6,98. Martijn let op de kleintjes. 's Avonds gaat het de bouillon in tijdens de kookles. Soms heb ik zoveel dat er over is. Ik neem niet eens de moeite meer om het te bewaren. Als kok weet je, dingen komen en dingen gaan. Liters soep heb ik gekookt en liters weer weggespoeld. Gewetenswroeging went snel.
Gisteren, ik weet niet waarom, stond ik ineens in mijn handen met twee kilo biologische kipfilet. Ik neem het, dacht ik. Bij de kassa moest ik twee keer slikken. Maar daarna. Dat gevoel. Mijn oma gaf me altijd een envelop op mijn verjaardag. Van harte gefeliciteerd, met mijn naam in kwartjes geschreven. Ik hield de envelop met twee handen vast en legde hem in mijn schaal met schelpen. Dagen kon ik dromen wat ik daar nu van ging kopen.
Gisteren ook, ik kon aan niets anders meer denken. Meer dan 2 keer zo duur, dat moet wel heel speciaal zijn. Toen de gasten 's avonds de kip hadden gepocheerd, zag ik meteen verschil. Ik heb al 73 workshops Italiaans gegeven aan 1326 mensen. Per persoon reken ik 50 gram kip. Ik heb dus al 65 kilo kip gepocheerd en weet hoe blanke batterij borsten eruit zien. Dit was anders.
Toen ik het sneed en proefde, wist ik het. Een teken. Een lucide moment. Trompetgeschal, een koor van castraatzangers: Vanaf nu koop ik alleen nog maar biologische kip.
Van een ondernemer hoorde ik eens dat hij beslissingen nam op zijn buikgevoel. Nu begrijp ik hem. Ik weet dat ik alleen nog biologisch vlees koop.
Want als je voor slecht eten kiest. Dan zul je nooit genieten. Dan dooft het licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten