Vertaald uit het Italiaans

We zitten weer met zijn allen te lunchen. Iedereen heeft het over eten. Nu weer de pasta. Mario zegt dat zijn oma veel meer salie gebruikt. Andrea's moeder doet geen zout door het bloem. Zo gaat het al een half uur met verhitte stemmen. Ik kan me er niet druk om maken. Soms vraag ik me af of ik wel een Italiaan ben. Ik houd niet van het warme eten 's middags. Met een volle maag door die hitte weer terug, de rest van de dag kan ik niks meer. Ik vind donkerblauwe maatpakken niet mooi. Waarom niet eens grijs of bruin? En altijd die das. Ik heb als enige al twee jaar dezelfde zonnebril.

Ik zou wel eens in een ander land willen wonen. Denemarken lijkt me gaaf. Vroeger ben ik daar met mijn ouders op vakantie geweest. Die mensen maakt het niks uit hoe je eruit ziet. Of je een getailleerd overhemd aanhebt. Als ze je niet aardig vinden, zeggen ze het gewoon. Dingen niet mooier maken dan ze zijn. In Italië bouwen we een slechte auto, doen er een design-jasje omheen en noemen hem Fiat.

Waarom kunnen we 's middags niet gewoon brood eten? Ik zou het thuis smeren, opeten achter mijn bureau. Of met collega's, een half uurtje maximaal. Dan doorwerken en lekker om vijf uur naar huis. Wat koken en de avond doorbrengen met Simona. Niks bijzonders. Gewoon samen. Ik lees een boek, zij verkoopt haar paardrijdspullen op het internet.

Ik droom weleens dat ik op een hek zit, aan de rand van een weiland. Er lopen zwart witte koeien. Mensen fietsen voorbij en knikken gedag, ze zijn allemaal blond. Als ik het dorp inloop is het stil op straat, vanuit de kerktoren klinkt een klokkenspel. De heggen zijn recht geknipt. Een vrouw met grote borsten staat voor een raam, ze zwaait. Ik blijf staan en ze komt naar buiten met een bord in haar hand. Er ligt een soort omelet op, een platte koek, hij ruikt zoet. Ze schenkt er een karamel-achtige saus over. Ze geeft het bord aan mij. Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik maak een gebaar van mes en vork. Ze lacht en schudt haar hoofd. Ze rolt hem op zoals een rol tapijt. Dan geeft ze het aan me. Ik hap in de ene kant, de karamel loopt er aan de achterkant uit. Mijn vingers kleven. Hoe heet dit ding, vraag ik. Ze drukt langzaam haar lippen op elkaar. Ze maakt een letter. Dan gaat de wekkerradio. Rai Uno speelt Zucchero.